Vitringarnir þrír á mótorhjólaferðalagi og þrír bjórar.

Ferðasaga frá Óla bruna. Skemmtileg saga og metnaðarfull skrif, endilega lesið þetta.

 

Að ákveða að fara í tveggja vikna mótorhjólaferðalag til annars lands er alltaf skemmtileg tilhugsun og hvað þá ef það er fyrsta ferðin á mótorhjóli á erlendri grund. Svona ferðalag krefst alltaf einhvers undirbúnings bæði á hjólum sem og á búnaði sem á að hafa með, sem og að er það tilhugsunin að hitta einhverja félaga og/eða að heimsækja einhverja vissa staði.

Þetta ferðalag hafði staðið til í hátt í tvö ár, við þrír höfðum allir eignast gömul mótorhjól og höfðum lagt mikið á okkur að gera þau nánast eins og ný, þessu hafði fylgt mikill tími sem og kostnaður og já mikil ánægja að sjá þessar græjur verða eins og nýjar. Í öllum okkar hugleiðingum sem og pantanir á vara og aukahlutum höfðum við komist í samband við þó nokkra aðila sem urðu svona hálfgerðir kunningjar. Einnig höfðum við allir þrír gengið í mótorhjólaklúbb í Englandi sem tengdist þessari tegund hjóla.

Og nú ætluðum við að slá tvær flugur eða fleiri í einu höggi, fara í ferðalag, í betra veður, hitta góða kunningja, fara á mótorhjólamót, skoða mótorhjól, borða góðan mat og drekka þrjá bjóra!!!! Einn okkar var í góðu sambandi við flutningsfyrirtæki og kom á góðum samning með flutning á þessum þremur hjólum, eina kvöðin var að við sjálfir yrðum að útbúa og ganga frá hjólum fyrir þennan sjóflutning. Við vorum búnir að tilkynna komu okkar á þriggja daga mót, þannig að þó nokkrir aðrir mótorhjólamenn vissu af komu okkar til Englands

Það voru nokkuð margir dagar og kvöld sem fóru í það að græja hjólin okkar sem og hluti með í þessa ferð, tjöld, svefnpokar, fatnaður, verkfæri, vissir varahlutir ofl. Þegar hjólin voru klár þá litu þau út fyrir að þeim væri ætlað að fara með okkur í a.m.k. ársreisu. Þau litu út eins og klyfjuð kameldýr. Hjólunum var komið um borð í skipið sem myndi flytja þau á áfangastað, þegar við vorum að sjóbúa þau komu nokkrir skipverjar til að horfa á aðfarir okkar og þeir gátu ekki orða bundist og sögðu: Heyrðu þið vitið að yfirleitt eru þessi skip á réttum kili, ef þeim hvolfir þá skiptir það engu máli hvort hjólin hangi föst á hvolfi !! En við sko settum a.m.k. tíu spotta/strekkingar frá hverju hjóli í örugga festingu á þessu stóra skipi= Safe rather than sorry !!

Hjólin lögðu af stað nokkru á undan okkur en við ætluðum að fljúga utan taka síðan lestir á áfangastað, þ.e.a.s. að hafnarsvæðinu þar sem hjólin myndu bíða okkar. Kvöldið fyrir brottför okkar var að sjálfsögðu slegið upp mikilli veislu þar sem við félagnir þrír fengum okkur þrjá bjóra!!! Með góðum félögum. Það var síðan mjög snemma (mið nótt) næsta dag sem við félagarnir héldum útá flugvöll, frekar framlágir en tilbúnir í góðan morgunmat= Þrír bjórar!! Að loknum morgunmat þá var aðeins verslað og hver okkar keypti eina skoska malt viskí flösku sem hugsað var sem gjöf til góðra kunningja á ferðalagi okkar !! Eins og góðum ferðamönnum sæmir fengum við okkur þrjá bjóra í flugvélinni ! Síðan var lent og við tók kapphlaup að finna réttu lestina, úff þessir útlendingar skilja bara ekki góða ensku og við vorum sendir milli brautarpalla og já þurftum að taka leigubíla í það.

 

Jæja komnir um borð í fyrstu lestina og nú lá fyrir okkur að skrölta með nokkrum lestum, já við þurftum sko að skipta um lest í nokkur skipti í þessu dagsferðalagi okkar. Ferðalagið gekk nú bara nokkuð vel og við hittum marga misskemmtilega ferðalanga. Á einum stað þá settust í nágrenni við okkur fimm náungar sem voru fjallhressir svo við fórum að spjalla við þá og eitt leiddi af öðru. Ekki mikið að gera þarna og lítið um veitingar svo nú var munað eftir þeim veigum sem verslaðar höfðu verið í upphafi ferðar. Það leið ekki á löngu þangað til þessir nýju vinir okkar voru búnir að taka upp gítar og já það var bara slegið upp stærðar veislu. Að henni lokinni þegar þessir vinir okkar yfirgáfu okkur voru tvær flöskur búnar af þessu eðal viskí, uss það er bara ekkert í þessum skoskum flöskum !!

Ekki löngu síðar þá stöðvaði lestin í einhverjum bæ og við þurftum að skipta um lest og bíða eftir þeirri næstu. Því var sest niður utan veitingastaðar á lestarstöðinni og keyptir „þrír“ bjórar. Síðan var setið þarna og talað gáfulega um landsins gagn og nauðsynjar sem og eflaust mótorhjól. Síðan kemur lestin og við gerum okkur klára til að halda för okkar áfram. Þar sem söguhöfundur er frekar nákvæmur og stundvís þá sagði hann við félaga sína tvo, en því verður að koma að: Einn okkar telur klukkur og mætingar á réttum tíma algjöra tímasóun!!, jæja við komum okkur um borð þó svo þessir þrír bjórar séu ekki búnir !! Ég geng um borð og fæ mér sæti og tel fyrir víst að félagar mínir tveir séu rétt á hæla mér. En nei allt í einu fer lestin af stað og ég sé þá ekki, ég stend upp og fer að leita þeirra allstaðar en finn þá ekki. Hver andskotinn hugsa ég, hér er ég staddur á erlendri grund, ekki með neinar skriflegar upplýsingar hvar hjólin eru nákvæmlega geymd, ég er í raun allslaus, því einn félaga minna var með öll viðeigandi gögn. Jæja þarna sit ég og veit bara ekkert í minn haus, það voru engir gemsar á þessum tíma og nú er maður bara einn og yfirgefin. Eftir að hafa setið þarna í þó nokkuð langan tíma þá birtast félagar mínir og skilja ekkert í því hvernig þeir gátu tínt mér !!

Komið var á áfangastað þ.e.a.s. á hafnarsvæðið þar sem skipið lagðist að og við allir í toppstandi til að taka á móti hjólunum. En eins og alvöru

hjólamönnum er einum lagið þá náðum við að koma hjólunum frá borði og niður á hafnarbakkann, nú var orðið vel rökkvað og svæðið illa upplýst, en okkur hafði verið sagt hvert við ættum að fara með hjólin til tollafgreiðslu og reyndar sagt að við gætum reiknað með því að fá þau ekki afhent fyrr en á mánudagsmorgun en nú var laugardagur. Við ókum af stað til að leita að viðkomandi skemmu og á leið okkur þá ókum við yfir mjög svo mjóa brú sem reyndist svo ekki brú heldur svona hluti af skipastiga, þessi brú var handriðalaus og ekki hugsuð til akstur ökutækja og það hefði verið hátt fall í sjóinn ef menn hefðu ekki komist yfir. En einhvern veginn komust við á áfangastað og komum hjólunum fyrir í þessari tollskemmu.

Síðan fórum við á veitingastað á hafnarsvæðinu fengum okkur aðeins að borða og þrjá bjóra!!

Þarna sátum við og töluðum við hressa hafnarverkamenn sem og aðra gesti. Við vorum ekkert að flýta okkur því það lá fyrir að við gætum ekki náð í hjólin fyrr en eftir tvær nætur. Það var allt í einu komið kvöld og okkar ágætu gestgjafar, þ.e.a.s. hjónin sem ráku þennan pöbb sögðu okkur að nú væri verið að loka staðnum. Af okkar einskæru visku þá spurðum við hvar væri næsti gististaður ? Þau svöruðu því til að það væri algjörlega öruggt að við fengjum hvergi gistingu á þessum tíma kvölds. Þarna sátum við og hugsuðum: Við erum húsnæðislausir, tjöldin okkar hjá hjólunum og við bara á götunni. Þau hjónin hafa eflaust séð hvað við vorum umkomulausir og sögðu við okkur, þið bara gistið hjá okkur, ekkert mál, við erum með íbúð á efri hæðinni. Við vorum gráti nær af þakklæti og þreytu og þremur bjórum, viskí o.fl. !! Þarna gistum við í góðu yfirlæti í tvær nætur og svo sem ekki snyrtilegasta gisting í heimi, en gott fólk sem tók inn til sín blá ókunnuga útlendinga.

 

Á mánudagsmorgun náðum við í hjólin okkar og þá var okkur sagt að fara útaf svæðinu í gegnum tollhlið sem við og gerðum. Í tollhliðinu stöðvuðum við með alla pappíra klára, en þeir vildu ekkert við okkur tala og sögðu okkar að koma okkur í burtu= semsagt við hefðum getað náð í hjólin á laugardeginum og ekið beint útaf svæðinu án athugasemda. Jæja svona er lífið.

Nú var för okkar haldið áfram að næsta bæ, en við vorum nú ekki komnir langt þegar afturhjólbarði á einu hjólinu gefur eftir þ.e. sprungið dekk. Við vorum með einhverja brúsa af dekkjakvoðu en það dugði ekki neytt vegna þess að það voru slöngur í dekkjunum. Við komust þó aðeins lengra og þá höfðu þó nokkrir ökumenn stöðvað og boðið fram aðstoð sína. Jæja við leituðum að dekkjaverkstæði sem myndi vilja gera við mótorhjóladekk, en það gekk ekki neitt þau vildu ekkert fyrir okkur gera. Þá kom þarna maður og sagði okkur að elta sig á mótorhjólaverkstæði ekki langt frá, meiri kvoðu dælt í dekkið og haldið af stað. Fljótlega blasti við okkur þessi gamli skúr/skemma og þar hittum við fyrir eldri mann sem auðsjáanlega var búin að vinna þarna í tugi ára. Hann sagðist vera eigandinn. Bauð okkur inn og sýndi okkur allt, tók við að gera við dekkið. Þarna inná á verkstæði hans voru mótorhjólahlutir útum allt sem og hjól í viðgerð, einn algjörlega af gamla skólanum. Bauð okkur síðan inn hjá sér heima þar sem kona hans tók á móti okkur með heitu te og einhverju góðgæti. Hann sagðist vera veiðimaður á silung og vissi mikið um landið okkar. Frábær hjón með einstakt hjartalag. Meira um þau síðar hugsanlega.

 

För okkar var haldið áfram, en svona ýmsar smábilanir plöguðu tvö hjólin þarna í upphafi, t.d. hjá mér sleit kúplingin ekki vel og hjólið lak olíu frá heddi. Við komum við í útgerðarbæ einum og þar hittum við nokkra hjólamenn sem voru svona frekar skuggalegir í útliti, ja miðað við okkar útlit ha ha. Þeir skoðuðu hjólin okkar og fannst mikið til koma að þarna væru þrjú hjól framleidd í þeirra landi og litu öll út eins og ný þó þau væru að verða þrjátíu ára. Þeir buðu okkur í heimsókn sem við og þáðum og meira um það síðar. Nú var stefnt á bæ sem frægur er fyrir fallegt umhverfi sem og ýmsar merkar gamlar byggingar, kastala, kirkjur o.fl. Hjólið hjá mér var eiginlega orðið kúplingslaust þarna og við farnir að horfa í kringum okkur eftir gistingu. Félagar mínir höfðu ákveðið að ég væri rétti maðurinn að spyrja um gistingu á þessum stöðum þar sem auglýst var Bed & breakfast, veit ekki af hverju en þarna var lýðræðið í hávegum haft. Ég bankaði á hurðir á þó nokkrum stöðum þar sem auglýst voru laus herbergi, en eitthvað virtist útlit mitt vera til trafala ja svartur leðurgalli og hjálmur í hendi, en samt snyrtilegur og meira segja vel klipptur og skegglaus !!

Við fjórðu tilraun kom til dyra kona á vel miðjum aldri og ég kynnti mig sem og félaga mína sem stóðu álengdar. Sagði að okkur vantaði gistingu í ca. tvær nætur og gott væri að við gætum geymt hjólin okkar á öruggum stað. Hún svona horfði á okkur og sagði því miður á ég ekki tvö laus herbergi, maður hugsar með sér jæja áfram að leita, en hún bætir við brosandi en ég á eitt herbergi sem getur tekið þrjá, en þriðja rúmið er svona hálfgerður „beddi“, ef þið eruð sáttir við að sofa saman þrír?    Já já já segi ég og brosi út að eyrum. Eiginmaður konunnar tekur á móti okkur og segir hvað þau heiti og hann sé tyrkneskur Kípurbúi en konan hans sé Írsk. Hann segir okkar að fara með hjólin okkar bak við hús því þar sé bílskúr. Þegar við komum þangað þá er hann að bakka bensanum sínum útúr skúrnum svo við getum geymt hjólin okkar inni á öruggum stað, við erum alveg hissa en mjög svo þakklátir, því þetta eru einu hjólin okkar og frekar sjaldgæf að auki. Svo er það smá bað, ja allavega fyrir suma ! svo er stefnt á þrjá bjóra. Á leiðinni í smá öl spyrjum við gestgjafa vora hvar sé gott að borða í nágrenninu. Þau segja viljið þið ekki borða hjá okkur það er þríréttað og kostar miklu minna en annars staðar. Við hugsum nær allir það sama hvað er varið í að borða á svona stað. En þar sem þau eru svo almennileg þá sláum við til. Við fáum okkur svo þrjá bjóra og mætum á tilsettum tíma í mat.

 

Meðan við sitjum og bíðum eftir matnum ásamt nokkrum öðrum gestum, þá sé ég að mikið er um matreiðslubækur þarna í hillum og ljósmyndir af einhverjum kokk með ýmsu frægu fólki. Ég sé líka þar sem gestgjafi vor Kípurbúinn er að í óða önn við grillið í porti bak við húsið sem er á þremur hæðum ef ekki fjórum. Forrétturinn kemur og það er rækjukokkteill og hann er sko alvöru, síðan kom einhver kjötréttur, en áður en lengra er haldið þá vildum við vín eða bjór með matnum, en það var ekki í boði=bannað, þá segir konan ég skal bara bjóða ykkur rauðvín on the house. Jæja kjötið kemur og það er farnar að renna á okkur tvær grímur, erum við komnir á veitingastað með a.m.k. þrjár michelin stjörnur, þetta er bara meiriháttar matur, síðan kemur eftirrétturinn og ekki versnar það. Allur þessi stórkostlegi matur fyrir smáaura. Af okkar þekktu háttsemi og allir veraldarvanir menn þá segjum við frá ánægju okkar. Þá kemur í ljós að þau hjónin ráku mjög frægan matsölustað í London og hann var yfirkokkur. Þau hafi síðan selt staðinn og keypt nokkur hús til að leigja út og ætluðu að búa í þessu húsi sjálf, en eins og stundum þá varð breyting á efnahag landsins og þau neyddust til að fara vinna aftur og breyta íbúðarhúsi sínu í gististað.

Að loknum þessa frábæra kvöldverðar þá vildi húsbóndinn fara með okkur í bíltúr um nágrennið og sína okkur helstu kennileiti. Við fórum í hans eðalvagni og meðan við ókum um þá vildi hann forvitnast um sögu okkar lands. Við sögðum honum stoltir frá okkar arfleið og einn okkar hélt langa tölu um fyrsta alþingi heimsins ofl. Hann skaut svona inní allt um sína arfleið og sögu Tyrkja sem og Kípur. Síðan komum við að mjög fallegri millu sem hann sagði að hafi við breytt í „pöbb“ og vildi bjóða okkur uppá þrjá bjóra. Meðan við gengum í átt að millunni með sínu stóra vatnshjóli spurði hann okkur og þá aðallega þann okkar sem vissi mest um sögu okkar lands og var stoltur af, hvenær aftur hófst byggð á ykkar landi ?? Við allir þrír í kór segjum honum það með miklu stolti, já segir hann sjáið þið ártalið á vegg millunnar, ja hún var byggð nokkuð mörgum árum fyrir ykkar landnám !!!

Næsta dag var haldið sem leið lá, já við ætluðum að gista eina nótt í viðbót á þessu fimm stjörnu hóteli, að frægu verkstæði þar sem nýr eigandi hafði tekið við fyrir fáum árum, en þetta fyrirtæki hafið verið stofnað af einum aðal mönnum frægustu mótorhjólaverksmiðju Englands. Hann hafði líka tekið með sér einn besta viðgerðarmann mótorhjóla frá þessu fallna fræga fyrirtæki, þegar breski mótorhjólaiðnaðurinn leið undir lok. Af þessum nýja eiganda höfðum við félagarnir keypt vara og aukahluti í hjólin okkar fyrir a.m.k. eitt íbúðarverð !!! En ekki bara til að heimsækja þessa búð heldur til að láta skoða tvö hjólin, mitt vegna kúplingar og olíuleka, hitt hjólið vegna þess að hljóð mótors var eins og í eðal Harley eða gömlum Massey traktor. Það er tekið á móti okkur með virktum. Ofurmekkinn skoðar hjólin og segir að hann þurfi smá tíma, en þau ættu að verða klár deginum á eftir. Við skoðum allar aðstæður og kaupum eitthvað smádót. Eitt af því sem við skoðum er hjól eiganda fyrirtækisins. Það er blátt að lit og sama tegund og týpa og okkar, en hefur verið breytt all verulega í útliti, ég verð ástfanginn og læt taka mynd af mér á þessu hjóli og segi, ekki aftur snúið mitt hjól verður svona og flottara eftir ekki langan tíma. Eigandinn brosir háðlega og segir: Nei því nærðu örugglega ekki !! En svona að gamni þá segir sagan annað.

Hjólin öll skilin eftir og stefnt á næstu mótorhjólasjoppu og það er sko ekki dónalegur maður sem rekur hana. Einn frægasti „gúrúinn“ í öllu sem heitir „tjúningar“ og þróun hjá áður nefndri verksmiðju og auk þess að vera sjálfur frægur fyrir að keppa á spyrnuhjólum. Þarna var allt skoðað og sjálfur „gúrúinn“ talaði við okkur og við upplýstum hann um hjólaeign okkar og líka að við sko værum stór kúnnar hjá honum. Hann hafði hitt íslendinga áður og þeir hefðu verslað við hann í gegnum tíðina. Þarna var okkur sýndar tvær græjur, ein 1000 kúbika en í hefðbundnu útliti (okkar hjól voru 750) og svo ein græja með sama mótor og við en með annarri grind og ja öllu öðru.

Nú við höldum sem leið lá að einu stærsta mótorhjólasafni heimsins og við vorum eins og krakkar í leikfangaverslun. Já sko þetta var alvöru, það var svo mikið af alvöru hjólum þarna að þetta varð hálfgert „overload“. Fengum okkur að borða þarna og þrjá bjóra. Þess má geta að safn þetta brann svo að stórum hluta niður ásamt full af hjólum, en var endurbyggt og mörg hjólanna endurbyggð í sjálfboðavinnu. Síðan héldum við á heimaslóðir og tókum til við að skoða frægar byggingar, ein þeirra var svokallaður sumarbústaður kóngafólksins, en við köllum þetta að jafnaði kastala. Síðan tók við annar stórkostlegur málverður og samverustund með gestgjöfum vorum sem og tveimur öðrum gestum sem voru „útlenskar“ og horfðu á okkur þrjá með aðdáun í augum, sko þrír „bikerar“ , allir fjallmyndarlegir og sko nýrakaðir og fínir eða þannig sko. En smá innskot við höfðum á þessari stundu fengið tvö herbergi fyrir seinni nóttina. Hver skildi nú fá að sofa einn án búkhljóða og öðru því sem fylgir því að sofa í sama herbergi og annar karlmaður. Einhvernvegin tók ég lykilinn að eins manns herberginu og annar félagi minn segir: Heyrðu villtu ekki frekar vera með hinum félaga vorum, þið eruð búnir að þekkjast svo lengi, Nei nei ekkert mál mér er alveg sama, höfum bara þetta svona alltaf þegar við gistum þá skal ég fórna mér og vera einn og þið getið deilt herbergi og sparað pening. Nei nei segir hann ekkert mál við verðum tveir saman, en öllu verður skipt jafnt vegna gistikostnaðar. Meira um gistingu síðar.

Næsti dagur tekinn snemma eftir frábæran morgunverð, áðurnefndir tveir gestir vildu fá að skoða hjólin okkar og líka að fá smá prufutúr. En við þurftum að ná í hjólin okkar og þegar við mætum á staðinn standa allir úti, ofurmekkinn sem og eigandi sjoppunnar. Við auðvitað spyrjum um ástand hjóla og byrjum á mínu. Sko segir mekkinn: Kúpling var löguð með gamalli aðferð vegna þess að þú varst með nýjan disk og sem og pressudisk og þá vilja hjólin oft snuða þrátt fyrir að reynt sé að stilla kúplingu. Okkar aðferð er sú að setja hjólið í gang, setja í fyrsta gír, setja framdekk við vegg, gefa hressilega inn og sleppa kúplingu. Með olíuleka frá heddi þá sko borgar sig ekki að króma allt sem þú sérð og alls ekki hluti sem herða þarf að !! (jæja maður er alltaf að læra). Nú snýr ofurmekkinn sér að félaga mínu og fer að segja brúnaþungur já sko, ég á erfitt með segja nákvæmlega hvað er að sko, heldur svo áfram og telur upp heilan helling. Við sjáum allir að félagi minn verður á svipinn eins og honum hafi verið sagt frá andláti ættingja, því segir ofurmekkinn: ja sko hum hum þetta er samt Besta hjólið !!! Félagi minn brosir hringinn og man bara eftir einu sem sagt hafði verið: Þetta er sko besta hjólið, já hann var komin með vottorð frá ofurmekka Englands um að hann æki um á besta hjólinu !! Við héldum nú aftur heim og gerðum okkar klára fyrir brottför.

Úff hvað ég varð fúll að vera ekki með standpedala fyrir farþega á mínu hjóli eins og félagar mínir sem óku í burtu með sitthvorn „útlenska“ gestinn sem héldu fast utanum sína ökumenn, jæja that´s life !! Við kveðjum gestgjafa vora og lofum að koma aftur, ekki spurning (sem ég og gerði en það er önnur saga). Nú var stefnt á næsta bæ og ég verð að koma því að veðrið í þessum túr okkar var mjög svo gott sól alla daga og hitinn milli tuttugu og þrjátíu gráður yfir daginn. Næsti bær blasir við, leit að gistingu hefst og við komum okkur fyrir, tjöldin eru gleymd því það kostar ekkert að gista á þessum Bed and breakfast með morgunverði sem dugar fyrir nær allan daginn.

Í þessum bæ er ýmislegt að skoða, söfn og kirkjur sem og annað, já já ég veit eruð þið mótorhjólamenn eða einhverjar kerlingar á menningarferðalagi. Félagar okkar heima trúðu ekki ferðasögu okkar um öll þessi söfn, kastala og kirkjur, fyrr enn ljósmyndir sönnuðu annað. Þessi bær bauð uppá ýmislegt þannig að við dvöldum lengi, sko vorum ekki á hjólum þarna um kvöldið heldur fengum okkur þrjá bjóra. Það leið á kvöldið og við vorum orðnir svangir aftur eftir kvöldmat. Því keyptum við okkur svona eitthvað kjötjukk í pítubrauði og ætluðum að snæða þetta á gististaðnum í rólegheitum og þar vorum við aftur þrír saman í herbergi í kjallara hússins. Við mætum á staðinn og hringjum bjöllunni, því við fengum ekki lykil að útihurð, því við urðum að vera komnir heim fyrir miðnætti til að trufla ekki aðra gesti, sko reglur í þessu húsi !! Jæja klukkuna vantaði þrjár sekúndur i miðnætti og húsráðandi tók á móti okkur horfandi á klukkuna með fýlusvip. Við buðum góða kvöldið fjallhressir eftir þrjá bjóra. Hann horfir á okkur og segir: Það kemur sko engin með mat inní mitt hús, það kemur vonda lykt af mat !! Sko hugsar maður ætli hann eldi morgunmatinn utandyra og láti gesti borða úti !! Ég segi: Það segir ekkert um þetta í húsreglum !! Hann stendur fast á sínu og lætur valdsmannslega. Félagar mínir segjast ætla að borða þetta á götunni, ég segi nei kemur ekki til greina klukkan er orðin tólf á miðnætti og úr því að reglur séu í gildi þá hljótum við líka að vera læstir úti, því húsið er lokað frá miðnætti. Ég segi: Ég vill fá endurgreitt nú þegar ég er farin (við vorum með tjöld). Svona svona segja félagar mínir, við bara hendum þessum mat. Nei segi ég harður og bæti við á minni amerísku ensku: Borgaðu mér til baka kæri gistihúsaeigandi, en mundu eftir því að hafa þessar matarreglur vel sjáanlegar, annars ætti að skrifa um þig í blöðum. Þá gefur hann sig og segir: Jæja en þið verðið að pakka afgöngum vel inn.

Næsta morgun mætum við í morgunmat með viðeigandi matarlykt um allt hús, já eins gott að hafa matarreglur !! Við sitjum þarna og borðum okkar morgunmat sem samanstendur af þó nokkrum eggjum, bacon, pulsum, lifrapylsa, sveppir, tómatar, kartöflur, ristað brauð, kaffi, djús og eitthvað fleira. Þá kemur reglugerðarmaðurinn til okkar brosandi og bíður okkur góðan daginn og spyr okkur hvernig við höfum sofið og fer óspurður að tala um mótorhjól, hann eigi eitt sem hann sé voða ánægður með, ég tek lítinn þátt í þessum umræðum. Hann bíður okkur að skoða hjólið sitt áður en við yfirgefum reglugerðargististaðinn. Félagar mínir tveir sem eru „séntilmenn“ þakka gott boð og fylgja honum að skúrnum í nágrenni hússins.

En ég fer að pakka niður, því ég skoða ekki eitthvað „reglugerðarhrísgrjónaónýttjukk“ !! Karlinn spyr þá félaga meðan hann sýnir þeim „hrísgrjónajukkið“ sem er meira að segja á þremur hjólum, hvort félagi þeirra ætli virkilega að skrifa í blöðin um gististað hans. Þeir segja eðlilega: Já honum er alveg trúandi til þess, ef honum finnst á sér brotið !! Jæja segir hann biðjið hann afsökunar á þessu, ég var nefnilega sofnaður þegar þið hringduð bjöllunni og ég var bara illa fyrirkallaður !!

Eins og ég sagði áðan þá var veðrið mjög svo gott sól skein og hitastigið var hátt, við allir klæddir svörtu leðri, með lokaða hjálma, úff hvað það var heitt, já það sko lak svitinn frá enni niður á tær, það lá við að maður heyrði vatnsgutl í mótorhjólaklossunum því þangað lak svitinn. Maður jafnvel hugsaði í örskamma stund: Nú væri gott að vera heima á klakanum. Jæja eins og með öll alvöru hjól, þá stoppar maður oft og leyfir þeim að hvíla sig og þá sérstaklega þurfti að hvíla besta hjólið, því stundum virtist eins og einhver hefði gleymt skiptilykli inní mótor hjólsins. En við komust á næsta áfangastað sveittir upp fyrir haus en glaðir eftir góðan dag. Ég fer hefðbundið einn og yfirgefin í mitt herbergi, fer í sturtu já í annað sinn þann dag. Já það var sko misjafnt með okkur þrjá með baðferðir, tveir okkar töldu slíkt nauðsyn, lámarkið einu sinni á dag, en einn okkar fannst það nú ekki svo nauðsynlegt, allur þessir þvottur væri nú bara fyrir kerlingar.

Eftir góðan þvott á sjálfum sér og sokkum, sem og nærfötum, já já ég veit við erum kerlingar, þá fór ég og heilsaði uppá félaga mína í hinu herberginu. Ég banka á hurðina og hún er opnuð af öðrum félaga mínu, ný þvegnum og greiddum, en ég næ ekki að segja mikið, því á móti mér tekur lykt sem mér líður aldrei úr minni !!! Hún var eins og sambland af mjög gömlum eðalosti, gúanó stromp í fullri vinnslu í bland við svitalykt og eitthvað annað. Ég tek andköf og bakka, á móti mér er opin gluggi og þar stendur hinn félagi minn í svona ja voru einu sinni hvítar nærbuxur og er að fá sér smók, meðan hann er að hagræða sokkum í gluggakistunni, nú spyrja menn var hann að þvo þá ?? Þ.e. önnur kerling, nei nei ekkert svoleiðis, hann var að þurrka þá, því þeir voru hundblautir af svita !! Já þessi lykt gleymist aldrei. Hinn félagi minn umlaði eitthvað um að nú væri hann betur upplýstur um af hverju ég hefði valið að vera einn í herbergi.

Við vöknum og það er ekki laust við að nú fylgi smá spenningur fylgdi því að vakna, því nú var stefnt að mæta á stórt mótorhjólamót, þar sem við myndum hitta eigendur hjóla eins og okkar sem og félagar okkar í enskum klúbb sem þessi hjól tilheyra ef segja má svo. Á leiðinni þangað stöðvum við í litlum bæ og leggjum hjólum okkar við svona torg, förum í smá skoðunarferð, með tilheyrandi veseni þ.e. ég er ekki í réttum skóm til göngutúra. Jæja þegar við komum að hjólunum okkar og ætlum að gangsetja, þá bara vill ekki besta hjólið fara í gang, ætli sögð ábyrgð ofurmekkans sé fallin úr gildi, var ekkert að marka manninn !! Nú upphefst leit að biluninni, með allri okkar þekkingu og það líður ekki á löngu að við komust að því: Örsökina má finna í því að sá sem fann upp myrkrið og líka rafkerfi þessa hjóls er mættur !!=Lucas sjálfur.

Meðan við erum að brasa í Lucas þá koma þarna tveir menn á leið á sama mót og annar þeirra virðist hafa farið á námskeið hjá myrkrahöfðingjanum Lucas, því hann dregur upp alls konar víra og klemmur og perur o.fl. Hann er eins fljótur og sumar kanínur við vissar athafnir og segir: það er dauðarofinn á stýri hjólsins, þeir eru varasamir (já eins og flest annað í rafkerfi þessara hjóla !!). Látið þá vera og notið bara svissinn= kveikjuláslykill. Besta hjólið ríkur í gang og mér heyrist vélarhjólið segja: Besta hjólið er með Lucas rafkerfi !!

Við erum mættir á mótsvæðið og förum að spyrja eftir formanni klúbbsins sem einn okkar þ.e. sá okkar sem hafði ekki stórar áhyggjur af baðferðum eða rakstri (hafði ákveðið að raka sig ekki í ferðinni) hafði verið í sambandi við. Við bíðum þarna og horfum yfir allan þennan fjölda af hjólum sem og mannfólki. Mótsvæðið er fræg kappakstursbraut í Englandi. Nú loksins birtist maður með nokkra á hælum sér gengur að okkur og ríkur beint á mig og ávarpar mig með orðunum: Þú hlýtur að vera XXXX, en ég styn upp nei reyndar ekki það er þessi þarna með skeggið. Já segir hann eftir hann er búin að heilsa mér. Gengur að félaga mínum og heilsar honum með virktum og þakkar honum fyrir komuna alla leið frá Íslandi. Hann segir okkur frá því helsta sem er að gerast þessa daga og kvöld. Spyr um hvort við séum með tjöld, ef svo væri þá þyrftum við ekki að hafa áhyggjur af því, því búið væri að tjalda tveimur tjöldum fyrir okkur. Einnig spyr hann okkur hvort við viljum taka þátt í léttum kappakstri, honum sé skipt í þrjá flokka, race, fast touring og touring. Horfir á okkur og segir: Miðað við mína reynslu og svona það sem mig grunar, þá ættuð þið að sleppa öllu slíku og bara skemmta ykkur sem og fá ykkur þrjá bjóra.

Dagurinn þarna á mótinu leið hratt, það var nóg að skoða og hitta hina ýmsu menn og konur. Þarna voru margir frægir gamlir kappakstursökumenn og löngu síðar sá maður eftir að hafa ekki fengið eiginhandaráritun hjá þeim. Við vöktum að sjálfsögðu miklar athygli komnir alla leið frá Íslandi, sem og að vera með þrjú eins hjól sem báru af þarna á svæðinu. Við vorum stoltir eigendur og sáum líka að þetta var rétt, okkar græjur báru af. Einn okkar fór í næsta bæ til að kaupa þrjá bjóra, ja reyndar sex því þetta voru tveir dagar. Síðan var tekin upp ein svartadauðaflaska og öllum boðið að súpa á, já úr staupi við erum sko engir villimenn. Dagurinn var fljótur að líða í glens og gamni, já líka hittum við hjónin sem höfðu aðstoðað okkur í upphafi með sprungna dekkið á besta hjólinu. Það voru ánægðir menn sem lögðust til svefns.

Næsti dagur var tekin snemma, allavega af mér og hinum snyrtipinnanum því nú ætti að skella sér í sturtu og síðan að leita að morgunmat. En það fyrsta sem við tveir gerðum meðan hinn félagi vor svaf var að skoða hjólin okkar. Og eins og áður sagt þá var búið að vera einstakt veður, en þarna um nóttina hafði dögg legið yfir öllu svæðinu þannig að hjólin voru blaut eins og rignt hefði á þau. Ég byrja að þurrka mitt hjól og félagi minn sitt þegar hann svona hálfpartinn æpir upp „andskotinn“ sjálfur !! Hjólið mitt er ónýtt !! Ég hleyp þessa 50cm og fer að skoða hvað hafi gerst. Jú félagi minn hafði pólerað/pússað allt sem pússað varð á hjólinu, alla bolta, rær, skinnur, já bara alla málmhluti.

Nú er það þannig að margt af þessu málmdóti er með sérstaka húð frá verksmiðju og ef maður pússar þetta hressilega fer þessi húð af. Og það er eitthvað í loftinu þarna svona eins og súrt regn, svo hjól félaga mín leit út eins og ryðhrúga, það hafði fallið á allt þarna um nóttina í rakanum, BESTA hjólið var kannski enn besta hjólið en það hafði fallið á það, ja eins og einhver sagði ef maður getur ekki verið flottastur þá er maður bara bestur !! Eftir að hafa pússað og pússað og pússað þá héldum við og félagi minn að leita að þeim stað sem hægt væri að þvo sér= sturta. Það hafði verið í auglýsingunni um mótið að þarna ætti að vera flott aðstaða t.d. WC og sturtur. Við og félagi minn runnum reyndar á lyktina frekar enn að finna þetta eftir korti sem við vorum með. Þegar inní þessa aðstöðu var komið þá blasti við svæði, ja svona svipað og í eldhúsi í rússneskum togara, þarna höfðu klósett ekki verið þrifin í a.m.k. tíu ár, sturtur voru þannig að eiturefnagalli hefði ekki dugað, reyndar var búnaður heldur ekki til að nota sturtur, já hver er að þvo sér á „bikermóti“, það var löngu horfið. Nú voru góð ráð dýr, ættum við að skella okkur í sama gír og félagi vor, hafa ekki áhyggjur af lykt og skítugu hári o.s.frv. Sleppur í einn til tvo daga sagði félagi minn, nei kemur ekki til greina sagði ég. Svo þetta endaði þannig að ég fór í sturtu utandyra á brókinni, á þann máta að félagi minn náði í tveggja lítra gosflösku og fyllti hana af volgu vatni og hellti yfir mig vatni svo ég náði ágætri sturtu, þú ert nú meiri kerlingin sagði hann nokkuð oft meðan hann náði í meira vatn !!! En sagðist sjálfur láta að duga að bursta tennur.

Dagurinn leið hratt, morgunmatur með nývöknuðum félaga vorum, síðan horft á kappakstur og skoðuð hjól og meiri hjól, þarna voru líka verslunarbásar með ýmsu „gúmelaði“. Við keyptum eitthvað, gengum um í sæluvímu. Hittum fyrir blaðamenn frægs blaðs og komumst á forsíðu þess blaðs, já bæði við og hjólin okkar, orðnir heimsfrægir menn. Nú leið að einu stóru atriði mótsins, en það var þegar stjórn þessa mótorhjólaklúbbs, sagði frá því hvaða hjól hefði verið valið flottast og það reyndist græja endursmíðuð í tætlur af firmanu sem gerði við hjólin okkar tvö. Síðan hin ýmsu verðlaun fyrir allt og ekkert. Svo var komið að verðlaunum fyrir þá sem lengst voru aðkomnir ! Og hverjir skildu það nú vera jú við þrír, við vorum kallaðir upp fyrir framan hundruð hjólamanna. En við vorum vel undirbúnir því einn okkar hafði smíðað forláta grip eins og honum er einum lagið, á þessum fallega grip var festur íslenski fáninn sem við erum sko stoltir af (fyrir hrun!!). Félagar mínir höfðu ákveðið sín á milli að ég skildi hafa orð fyrir hópnum, enda sá eini sem var nýþveginn !! Þarna stóð ég og tók við verðlaunum fyrir Lengst að komnir á hjólum (með skipi) og hélt smá tölu um, þar sem ég þakkaði mömmu, ömmu og afa, vinnufélögum, samferðafélögum og svona í hefðbundnum fegurðardrottingarræðustíl !! sem og að þakka okkar gestgjöfum fyrir þessi glæsilegu verðlaun. Síðan sagði ég eitthvað á þá leið að við ætluðum að afhenda klúbbnum gjöf frá okkur (gjöfin var innpökkuð) sem væri smíðuð af félaga mínu, allt úr íslensku náttúrefni sem og að á þessari flottu gjöf væri sko fáni sem væri miklu miklu flottari heldur en fáni Englands þ.e. þessi union jack. Þessi gálgahúmor féll nú svona í misjafnan jarðveg, úff hvað þá hefði þetta verið eftir hrun. En ég bætti einhverju bulli við og náði að gleðja flesta uh held ég.

 

Mótið hélt áfram við hittum alltof mikið af fólki, svartadauðaflaskan tæmdist held ég og þá aðallega ofaní par frá USA sem þarna var statt. Meira horft á kappakstur og talað um hvað við hefðum verið flottir þarna á brautinni, sko við vorum búnir að fá okkur þrjá bjóra svo við höfðum afsökun, við ökum ekki ölvaðir. Dagurinn leið fljótt og svo var eitt allsherjar ball um kvöldið í stóru tjaldi sem og flottur matur og þrír bjórar. Þetta varð ein allsherjar skemmtun svona í átt að gömlu Sniglamóti, ja svona áður en menn fóru að mæta á bílum, með tjaldvagna, húsbíla og tala nú ekki um AA fundi á svæðinu, já þegar Sniglamót voru súpa ala H og þrír bjórar. Við félagarnir þrír fórum að sjálfsögðu á kostum, vorum bara flottastir, ja minnir mig.

Næsti dagur hefst eitthvað svipað og sá á undan, nema að ég og hinn snyrtipinninn vöknuðum aðeins seinna en venjulega, það var sama leiðin og deginum áður, besta hjólið skoðað fyrst, síðan losað sig við vökva og síðan flöskuþvottur á mér, síðan að reyna að vekja félaga vorn og fara í morgunmat og kveðja alla okkar nýju vini. Nú skildi för áfram haldið og stefnt á gamalt víkingasvæði, sem og að skoða kirkjur og söfn og fá sér kannski þrjá bjóra. Í þessum víkingabæ var stór sýningarsalur sem sýndi hvernig víkingar fyrri alda höfðu lifað og búið, þetta var virkilegt flott hjá þeim, maður settist um borð í svona lita lest sem ók með mann þarna um í miklu myrkri, en það sem átti að skoða var vel upplýst. Áður en sýningar- ferðalagið hófst, þá voru okkur sagt að við mættum sko alls ekki taka neinar myndir, það væri stranglega bannað og menn fengju sektir og já vísað bara út. Lestin heldur af stað og tveir okkar hafa tekið þessar leiðbeiningar alvarlega og hreyfum ekki við myndavélum okkar. En eins og sönnum íslendingum sæmir þá eru reglur fyrir aðra og félagi minn er með svona tökumyndavél og heldur henni laumulega, en hann hafði myndað alla ferðina um England upp ef segja má svo. Við vorum ekki búnir að aka lengi með minilestinni þegar hún er stöðvuð í myrkrinu og einhver vörður grípur í félaga minn og segir honum aftur að það sé bannað að taka myndir, hann muni ekki segja honum þetta aftur, en þeir höfðu þá séð litla rauða ljósið á tökuvélinni.

Þarna gistum við í enn einu Bed & breakfast, en mitt herbergi man ég var allt bleikt, bleik rúmföt, bleikar gardínur, já bara allt bleikt, mig var farið að gruna að félagar mínir hefðu beðið sérstaklega um þetta herbergi því ég væri alltaf eins og nýþveginn kerling !! Ferðin var farin að styttast í annan endann og við farnir að huga að því hvaða leið væri best til að koma okkur að upphafsstað þ.e. þarna sem skipið okkar lagðist að. En við áttum í boði gistingu hjá þeim hjónum sem ráku barinn á hafnarsvæðinu. Í bakaleiðinni heimsóttum við mann sem hafði stöðvað til að bjóða fram aðstoð sína þegar sprakk á hjólbarðanum á besta hjólinu í upphafi ferðar. Hann átti svipað hjól og við en merkt annarri verksmiðju. Hann tók vel á móti okkur sem og konan hans. Já það voru bara allir boðnir og búnir ef segja má svo í þessari ferð okkar í að aðstoða okkur á allan máta sem viðkomandi gat.

Við erum mættir á hafnarsvæðið og hjónin góðu taka vel á móti okkur, en skipið er ekki væntanlegt fyrr en í fyrsta lagi deginum á eftir. Við fáum okkur þrjá bjóra og segjum þeim hjónum frá ferðalagi okkar um þeirra kæra land. Einnig segjum við þeim frá heimboði sem okkur standi til boða hjá mótorhjólaklúbb sem er með klúbbhús í bæ sem er ekki langt frá höfninni. Þegar þau heyra nafnið á klúbbnum þá renna á þau tvær grímur og karlinn segir: Þetta eru allt stórglæpamenn, það er eins gott fyrir ykkur að taka hjálmana með ykkur og vera með þá á hausnum, því það er öruggt að þeir berja ykkur og stela öllu sem þið eigið. En nei við trúum engu misjöfnu um aðra mótorhjólmenn, nei nei þetta eru allt sögusagnir !!

Pöbbaeigandinn ekur okkur á áfangastað við skiljum hjólin eftir því við hugsuðum okkar að fá okkur þrjá bjóra, því þeir sem buðu okkur sögðust myndu vera á pöbb sem væri rétt hjá klúbbhúsi þeirra. Gestgjafi okkar sem ók okkur lagði bíl sínum aðeins í burtu og sagði okkar hvert við ættum að ganga. Við leggjum á stað og ræðum svona okkar á milli hvort við séum að æða í einhverja vitleysu. Nei nei við erum sko alvöru, hræðumst ekki neitt. Við opnum hurðina að pöbbnum og um leið og við göngum inn í okkar leðurjökkum, merktir okkar heimaklúbb, þá snúa sér allir gestir staðarins við og hvessa á okkur augun, þetta er sko skuggalegt lið, einn þeirra er í hjólastól. Það skín útúr augum þeirra að við séum á röngum stað á röngum tíma= ekki velkomnir !! Við svona hikum aðeins og leitum með augunum eftir þeim sem buðu okkur og já þarna eru þeir og við göngum hröðum skrefum að þeim. Þeir bjóða okkur velkomna, allir fara að brosa, þeir koma hver á fætur öðrum til að taka í hönd okkar. Við erum spurðir hvar eru hjólin, þið getið geymt þau hjá okkur og svo gistið þið í klúbbhúsinu sem er hér skammt frá, já þeir urðu hálfu fúlir að við skildum ekki dvelja hjá þeim.

Það eru drukknir þrír bjórar, kvöldið líður hratt í bulli um mótorhjól og öllu því sem fylgir að vera mótorhjólamaður en það kemur að því að pöbbnum er lokað, þessir nýju vinir okkar segja: það kemur ekki til greina að þið haldið heim á leið, nei það er haldið að klúbbhúsinu, einhver er sendur eftir þremur bjórum og það er setið áfram lengi vel, þangað til allir þrír bjórarnir eru búnir. Við kveðjum þessa nýju vini okkar sem leyfðu okkar að kveðja án þess að lemja okkur og stela öllu af okkur. Nei þetta voru allt góðir strákar, ja ég man allavega ekki eftir neinni stelpu þarna. Við tökum leigubíl heim og hjónin fagna okkur eins og við værum að sleppa úr fangelsi.

 

Næsti dagur er tekinn snemma hjólunum er komið um borð og fyrir liggur lestarferðalag norður á bóginn til að fljúga heim. Þá kemur í ljós að sá sem vildi ekki baða sig mikið eða raka, var lestar og flughræddur og vildi því sigla heim með skipinu, eða okkur grunaði nú frekar að hann vildi sjá til þess að hjólin kæmust ósködduð á leiðarenda, því við höfðum einu sinni orðið vitni að því heima á Íslandi að félagi voru missti vald á hjólinu sínu í miklum sandi á þjóðvegi vorum og frekar enn að hjólið færi á hliðina og myndi skemmast þá lagðist hann undir það áður en það skall endanlega niður, bjargaði þannig hjólinu að mestu frá skemmdum, en skemmdi sjálfan sig eitthvað en það er nú allt önnur saga. Við kvöddum félaga vorn með tárin í augunum og sögðum honum frá því, að samkvæmt áræðan legum upplýsingum þá væru böð í borð í þessum skipum.

Við tveir héldum svo för okkar áfram fyrst með leigubifreið, síðan lestum nær allan daginn, en nú var ekkert viskí nei aðeins tveir bjórar. Gistingu fundum við eftir nokkra leit á áfangastað því flugvél vor fór ekki heim á leið fyrr en deginum á eftir. Þessi síðasti gististaður var líka Bed & breakfast, en sá lélegasti í öllu ferðalaginu, enda var þetta stórborg, en nú loksins fékk ég að sofa einn hjá félaga mínum, en hann kannski orðið fyrir vonbrigðum því hann var orðin góðu vanur, engin að fara í sturtu á undan honum og eyða löngum tíma í baðherberginu við að snyrta sig, en svona er lífið. Við enduðum daginn á veitingastað þar sem við vorum búnir að ákveða að fá okkur alvöru skoskt nautakjöt og gott rauðvín með eðalsteikinni. En gömul belja kemur uppí hugann við þessi skrif og litað vatn með. Það munaði ekki miklu að löggan væri boðuð á staðinn því við höfðum móðgað kokkinn sem og orðspor staðarins, með því að kvarta þó steikin væri svo seig að hnífur beit ekki á hana og þrátt fyrir góðan vilja og góðar tennur vildi hún ekki í sundur. Hefði hentað betur sem nagbein fyrir hunda. En við sluppum útaf staðnum eftir að hafa borgað fyrir matinn sem við borðuðum ekki. Flugið heim gekk vel og við tveir tókum á móti félaga okkar sem og skipinu með hjólunum nokkurum dögum síðar, já hann var ný rakaður og lyktaði eins og 10 dollara gleðikona, hvað hafði eiginlega verið að gerast um borð í þessu skipi , voru kvenmenn um borð. Nú tel ég þessari sögu lokið og þó það séu liðin nokkuð mörg ár síðan þessi ferð var farin, þá lifir hún enn ljóslifandi, frábær ferð með góðum vinum, sem munu verða vinir þangað til síðasta ferðin er farin.

Ferðasaga þessi var skráð af vitringi nr. 2
júlí 1994

p.s. söguhetjur þessarar ferðar voru: Haukur Richardsson, Torfi R. Hjálmarsson og Ólafur R. Magnússon.
myndir Ólafur R.
sagan kemur af www.drullusokkar.is