Evrópuferð Dr Saxa 2013

 

Fimmtudagur, 4. september 2014

Dublin- Frakkland

Ég var snemma á fótum og var dálítið spenntur að sjá hvernig það myndi ganga að ná Doctornum út úr tolli á flugvellinum.  Michael Clince Bláfuglsmaðurinn í Dublin kom og sótti mig á hótelið kl 8.  Mjög þægilegur maður og við spjölluðum heilmikið saman.  Hann hjálpaði mér að ná hjólinu út úr tollinum, við endasendumst milli margra aðila, en þetta gekk.  Rúmlega kl 9 var hjólinu rúllað út úr vörugeymslunni.  Það sá ekki á Doctornum hann var alveg óskaddaður eftir ferðalagið.  Ég dreif mig í gírinn og var farinn af stað 9.40.  Veðrið var yndislegt 19 gr hiti og sól.  Þegar ég hafði keyrt smá stund var mér farið að hitna á höndunum og sá það að hitinn var á handföngunum eftir síðustu ferð á Íslandi í næðingi.

Ég ók M50 gegnum Dublin og suður til Rosslare um 3ja tíma ferð.  Ég stoppaði á leiðinni, og fékk mér kaffi og pæ í blíðunni.  Ákvað líka að taka sveitaveginn síðast, hann minnti mig á Galloway þar sem ég á mínar rætur að hluta.  Tankaði Doctorinn enda hann orðinn þyrstur.

Þegar ég kom á ferjustaðinn var heilmikil umferð, mótorhjól og húsbílar og önnur faratæki. Hitti náttúrlega strax mótorhjólafólk, íra, frakka og þjóðverja og allir dáðust þeir að Doctornum og uppruna hans á Íslandi og sögum af ferðalögum og náttúru.  Ég held að þeir ætli allir til Íslands næsta sumar.

 

Þarna beið ferjan Oscar Wilde frá Irish Ferries,sem ég held að Norðmenn eigi. Rúllaði um borð, var komin úr gallanum vegna hitans og með derhúfu.  Mikið og stórt skip og ég fékk ágætis kabínu sturta og alles. Skellti mér í sturtu og“sprittgallann” og settist út.  Þetta er eins og skemmtiferðaskip.  Ég sat úti við brottför í blíðunni með einn Írskan ískaldan og naut blíðunnar. Það var farið að vagga eftir kvöldbitann svo ég lagði mig bara og lagðist í sjóvarp lestur og skiftir.

Það er merikleg upplifun að fara með hjólið sitt í flugi og á skipi á nánast sama sólarhring og skipta um umhverfi og verðurfar.

Á morgun Frakkland, og ég ætla að hitta nafna Bjarnason vin minn í litlum bæ þar sem hann er að skoða eitthvað í sínu fagi, ég held að það sé einhver “rotþróarsugu” framleiðandi fyrir vörubíla.  Við förum svo áfram suður – spáin er mjög góð.

Föstudagur, 5. september 2014

Í Frönsku sveitinni.

Ég var búinn að gleyma því hvernig er að ferðast einn.  Ekki að það sé slæmt, það er bara þannig að alla ævi hefur maður verið með öðrum, fyrst mömmu og pabba, svo kærustunni sem varð konan mín og svo með börnunum.  Það er orðið dáldið langt síðan ég var aleinn á ferð. Það er als ekki slæmt.  Það er vissulega betra á mótorhjólaferð að vera með öðrum, það getur ýmisleg komið upp á, tæknileg vandamál, samskiptavandamál, tungumálavandamál, að rata ekki vandamál.  Þetta er þó betra en áður, þar sem hjólin eru öruggari og gangvissari og allur búnaður betri.  Þar ber ekki síst að nefna Geirþrúði eins og hún er kölluð á mínu heimili.  Þetta er náttúrlega Garmin GPS staðsetningarbúnaðurinn.  Þetta er hreint út sagt ótrúleg græja.  Maður setur inn punkt og þangað leiðir hún mig.  Ég hef vanist að það þýðir ekki að mótmæla henni, þó maður haldi annað, hún hefur alltaf rétt fyrir sér eins og mamma.  Þannig hefur hún leitt mig á áfangastað á ótrúlegum krókum en alltaf kemst maður á stysta tímanum og fallegustu leiðina.  Það væri gaman ef svona tæki væri til, einskonar lífs-gps sem sendi mann á réttu leiðina alla ævi.

Ég vaknaði í morgun á ferjunni eldsnemma, tímamunur orðinn 2 klst.  Fór út og andaði að mér fersku sjávar loftinu og fékk mér góðan morgunmat.  Svo var bara að pakka, fara niður á dekk, koma dótinu á hjólið og vera tilbúinn þegar ferjan kom á land og dyrnar, mér væri nær að segja húshliðin opnaðist.

Ég hitti hjón frá Írlandi sem eru á sama aldri, besta aldri, börnin farin og vinnan ekki að drepa fólk.  Þau voru á GS hjóli eins og ég og voru á leið til Spánar, fara á hverju ári, þau ætla til Íslands á næsta ári, þ.e. eftir að ég var búinn að sýna þeim myndirnar mínar á símanum.

Það er eins og að skipta um gír að koma til Frakklands, það er hægri umferð, allt er illa merkt og einginn skilur neitt.  Það var bara að spyrja Geirþrúði, ég ætla að hitta nafna í þorpinu Lazigne, sem var tæplega 400 km leið.  Ég stoppaði á rúmlega klst fresti í littlum þorpum yfirleitt á torginu.  Þetta er dáldið líkt allt, gömul steinhús, kirkja, torg, litlir veitingastaðir – alveg frábært.  Ekki spillti veðrið, 20-26 gráður í dag, hálfskýjað og logn.  110 (km/klst) vegirnir eru merktir N, og síðan koma minni vegir sem eru merkti D.  Umferðin var hæfileg.  Það var dáldill spenningur að hitta nafna, og kl 16.40 var ég kominn á torgið í Lazigne og stöðvaði, þar, fáir á ferli, kirkja, veitingastaður, en ekkert hótel, sem var punkturinn.  Þá kom nafni á spretti bak við kirkjuna á stuttbuxum, hann hafði heyrt í bimmanum ( BMW –hjól).  Það urðu fagnaðarfundir.  Þetta er 500 ára gamalt stórt stein hús á 3-4 hæðum sem ung hjón keyptu og eru að gera upp. Þau búa niðri með tveimur litlum skoffínum sem minna mig á barnabörnin mín. Yndislegt fólk.

Við settumst út í garð, þar sem við settum hjólin bak við hlið undir tré með útsýni yfir sveitina.  Smá hvítvín úr heimabyggð – það gerist ekki betra.  Fórum í kvöld á eina veitingastaðinn í þorpinu og fengum Crepes, aðal og eftirrétt.  Ég bað um minn venjulega eftirrétt, vanilluís, súkkulaðisósu og þeyttan rjóma og fékk það á pönnuköku, reyndar með saltri karamellusósu úr héraði, hef ekki smakkað það betra.  Þau töluð ekki orð í ensku hjónin á þeim stað en það skipti engu máli.  Lúxus máltíð f. tvo með víni, og góð þjónusta 40 Evrur- já sæll.

Á morgun niður frakkland og niður í Pyreniafjöll á Spáni – bara gaman –spáin er góð :=))

 

Laugardagur, 6. september 2014

Þar sem hjarta Frakklands slær.

Frakkar eru sérstök þjóð.  Ég er búinn að ferðast víða, en aldrei kynnst fólki sem er almennt með það sem kallað er á ensku “attitude problem”.  Þeir þykjast ekki kunna ensku en gera það samt margir.  Menn hafa leitað skýringu á þessu fyrirbæri og telja að hennar sé að leita í margra alda erjum Englendinga og Frakka.  Þetta voru tvö heimsveldi sem stjórnuðu heimilinu um tíma og víða eru nýlendur sem þar sem þeir komu á fót sinni menningu bæði í austur og vesturheimi.  Þegar maður kynnist þeim nánar og reynir að tala frönsku, sem er nú ekki mitt sterkasta mál, kemur allt annað upp á teningnum.  Þeir eru elskulegir, hjálpsamir og yndislegir.  Þeir eru hinsvegar yndislega óskipulagðir og ástríðufullir.

 

Við gistum hjá yndislegri ungri fjölskyldu í stóru 500 ára gömlu húsi bak við kirkjuna í litla þorpinu Lazigne sem mér dettur í hug að líkja við Búðareyri í Hrútafirði. Þau eiga tvö yndisleg lítil börn sem minna mig á barnabörnin mín.

Það var morgunmatur í eldhúsinu hjá þeim að frönskum hætti, mikið brauð álegg og kaffi.  Bóndinn stökk út í bakarí hinum megin við götuna og náði í svona dæmigerð löng frönsk brauð, glóðvolg.  Með okkur var eldri maður, fæddur í Írak en hafði búið alla ævi í Englandi og var kominn á eftirlaun.  Þarna upplifir maður þetta langa, slaka umhverfi, enginn að flýta sér, langar samræður, allir sögðu frá sér og sínum högum.  Heil klukkustund í morgunmat ? – þetta gengur ekki í mótorhjólaferð hjá okkur víkingunum, svo nú var bara að drífa sig af stað.

Við áttum frábæran dag í gengum sveitir Frakklands.  Við ákváðum að stefna á Bordeux héraðið, og hér erum við í littlu þorp í hjarta vínræktarhéraðsins. Geirþrúður leiddi okkur gegnum Frakkland á fallegum leiðum. Við reyndar sögðum henni aðeins til í byrjun og stungum upp á aukaleiðum og hún samþykkti, enda fórum við blíðlega að henni í morgunsárið.

VIð komum við í „blómabæ“ sem Hveragerði gæti tekið sér til fyrirmyndar. Það var búið að þræða blóm á línur yfir öllum miðbænum. Það var 20 gr hiti og ekki ský á lofti þegar við lögðum að stað í morgun og sló í 29.5 þegar við vorum komnir á áfangastað Hotel Le grand de Sel í bænum í litla bænum St Foy la Grande í hjarta Bordeux héraðs.

Það smá hitnaði á leiðinni og ég varð að rífa allt innan úr gallanum það sem er hugsað fyrir norðurslóðir og var á bol og nærbuxum undir.

Fallegar leiðir gegnum sveitir Frakklands og góður hádegisverður við Chataue al la Mairie, lítill bær með stórum kastala og góðum veitingastað.

Seinnihlutinn var alveg frábær, nafni hafði valið sveitavegi síðasta spölin og það var sannarleg mótórhjólaveisla.

Þau tóku vel á móti okkur hjónin á Hotel Le grand de Sel hann er Hollendingur en hún er frönsk og þau voru búin að vera hér lengi.

Hann lýsti efnahagsástandinu sem hræðilegu. Þeir ríku ættu allt, millstéttin stritaði fyrir háum sköttum og svo væri mikil ásókn fátækra frá gömlu nýlendunum sem leituðu að framfærslu í “kerfinu” og það væri mikið atvinnuleysi og mikil svört atvinnustafsemi.

Þau framreiddu frábæran mat, önd úr héraði, úrvals Bordeux vín ( úr héraði ) og ís og kaffi á eftir.

Á morgun Pyrenníafjöllin við ætlum að biðja Geirþrúði varlega í fyrramálið vinsamlegast að leiðbeina okkur á svæði vestan við Andorra og vera þar í nokkra daga og hjóla um fjöllin.

Spáin er góð, það verður bara gaman.

 

Sunnudagur, 7. september 2014

Í fjöllunum

Það er dáldið erfitt að lýsa tilfinningunni í mótorhjólaakstri.  Það er einhver ólýsanýleg frelsistilfinning.  Þú skynjar náttúruna og umhverfið á annan hátt, það er lykt, ljós hitastig og útsýni.  Þannig er hægt að horfa 260 gráður á svipstundu og 180 gr. upp og 45 gr. niður.  Tækið verður einhverskonar framlenging á manns fínustu taugum líkamans.  Þetta er örugglega bráðhollt segir endurhæfingarlæknirinn.

Ég er búinn að hjóla á mótorknúnum vélfák síðan ég var 13 ára og er búinn að taka í sundur og setja saman mörg mótorhjól.  Þetta er eins og úrverk, og verkfærin eftir því.  Bílaviðgerðir eru bara hreinn groddi í samanburði við það.  Það eru mörg vetrarkvöldin sem ég hef setið í skúrnum og gert við, bætt og endurbætt fyrir sumarið.

Þess vegna eru svona ferðir svo dýrmætar.  Ég er reyndar á nýju hjóli, það er það sem hægt er að kalla “state of the art”.

Svo er það ævintýrið að ferðast á svona tæki, maður tekur bara með sér það sem er nauðsynlegt, annað skiptir ekki máli.  Maður reynir á sjálfan sig, sinn karakter, gefast ekki upp, lesa fólk og njóta augnabliksins.  Ég hef það alltaf að leiðarljósi að koma heill heim, vonandi betri maður fyrir mig og mína.

Við nafni lögðum af stað í morgun frá Bordoux héraði eftir að hafa spurt Geirþrúði ráða.  Hún ráðlagði okkur ákveðna leið sem við breyttum til að vera ekki í mikilli umferð en í sveit, sem hún samþykkti.

Morguninn var svalur, en það hlýnaði fljótt, gripu kaffi og crossant á útistað og svo var stefn suður.  Falleg leið, meira en það, stórkostlega falleg, vínakrar og skógur og vegurinn sveiflaðist upp og niður og vestur og austur. Við áðum nokkrum sinnum og nutum mannlífsins í litlum bæjum Frakklands, sátum á bekk og fylgdumst með.  Það var brúðkaup í gær á leiðinni og í dag var það mót lúðrasveita.

Þegar við áttum um 150 km eftir á áfangastað í Spænsku fjöllunum birtust þau.  Eins og voldugur veggur, eða brotsjór á leið á skip. Smám saman færðust þau nær og urðu risavakin og við fórum að fara inn í djúpan dal með háum fjöllum.  Það er búið að vera heitt í dag, allt að 30 gr. en nú kólnaði aðeins.  Við vorum komnir upp í 700 m. hæð í fjallasalnum þegar við komum að spænsku landamærunum.  Það var eins og við mannin mælt þá byrjuðu vandræðin.

Um það bil sem ég var að fara yfir landamærin, en þau eru auðkennd með svona eins og biðskýli strætó í litlum steinhúsabæ í fjallasalnum, þá skeði það.

Það var vespa inni í hjálminum !!!!!  – Ég veit ekki hvernig hún kommst inn en hún var þarna.  Ég negldi niður og lyfti upp “kjálkanum” á hjálminum, reif hann af mér og blés hana burt.  Bullandi hjartsláttur og uppnám – en þetta slapp.  Ég lagði af stað, og hvað skeður þá ?

 

Þrumur og eldingar og steypiregn í fjöllunum.  Suðvestan áttin á Álftnesi í 20 m/s er eins og Vínardrengjakór miðað við þetta.  Við nafni skelltum okkur útaf undir stórt eikartré og söfnuðum hugrekki að halda áfram. “skúrin” sem var eins og fellibylur, en gekk yfir.   Við skelltum okkur í regngallann og áfram.  Meira regn. 1400 m og þá 5 km löng göng.  Hinu megin í 1600 m. var sól og allt þurrt.  Það fór úr 29 gr. niður í dalnum niður í 13 gr. í göngunum og svo hlýnaði hinum megin.  Smá dropar og svo allt þurrt og allt í einu var orðið sjóðandi heitt í gallanum.  Við ókum síðan krókóttan smáveg með nýju malbiki, minnir á Lyngdalsheiðina gömlu plús skógur ansi greitt.

 

 

Nú erum við komnir í Castejón de Sos á Spáni í hjarta Pyrenníafjalla.

Fjöllin bíða morgundagsins okkar- við sjáum þau út um gluggann.  Spáin er góð framan af degi en síða úrhelli.  Borðuðum úti og hittum nokkra mótorhjólamenn, bræður okkar, Írar sem tóku okkur eins og týndu sonunum, skál og allt það úti við í blíðunni.  Við förum því snemma í bælið.  Spáin er þokkaleg, þurrt í fyrramálið en þungar skúrir í fjöllum síðdegis – við verðum komnir snemma heim hingað á okkar gistingu.

 

 

Miðvikudagur, 10. september 2014