Tilurð og framkvæmd hringferðar um Ísland á rafmagnsbifhjólum

Það var á haustfundi Fema haustið 2018, sem ég sá rafmagnsmótorhjól með eigin augum í fyrsta sinn. Fram að þeim tíma hafði ég lesið greinar um rafhjól og fundist þau mjög áhugaverður kostur, þó svo að drægnin hafi yfirleitt ekki verið upp á marga fiska. Á þessum fundi var kynning á rafhjólum og frásögn umboðsmanns og eiganda rafhjóla af gerðinn Energica, en þau eru framleidd í borginni Modena á Ítalíu.

Réttu ári seinna, rakst ég á þennan sama umboðsmann á mótorhjólasýningu í Köln. Þar skaut ég að honum spurningunni: Get ég fengið lánað rafmagnshjól hjá þér til að fara hringinn um Ísland ?  Svarið var svohljóðandi: Nei…. (ég hugsaði; ok, það mátti prufa)… ég vil frekar koma með 2 hjól og við förum hringinn saman !

Þátttakendur

Í ferðinni tóku þátt Steinmar Gunnarsson formaður Snigla, , Kristján Gíslason Hringfari, Björgvin Ámundason myndatökumaður og allsherjar-reddari, Ásdís Baldursdóttir bílstjóri, Marchel Bulthuis umboðsmaður Energica og Ingrid Bulthuis aðstoðarmaður.

Styrktaraðilar

Þeir sem styrktu ferðina voru; Sniglar, Orka Náttúrunnar, Electric Motorcycles, Smyril Line, Hringfarinn og ekki síst allir mótorhjólaklúbbarnir, hringinn um landið, sem tóku á móti okkur á leiðinni.

Hringferðin

Ég og Björgvin myndatökumaður ókum Kona-bíl (rafdrifnum) austur á bóginn að morgni dags og enduðum á Reyðarfirði um kvöldið. Við hlóðum tvisvar á leiðinni; á Klaustri og á Stöðvarfirði. Eftir snemmbúinn morgunmat, héldum við til Seyðisfjarðar og biðum eftir Marchel og Ingrid og bættust Kristján og Ásdís kona hans í hópinn innan skamms. Ekki þurftum við að bíða lengi, því þeim var bara veifað í gegnum tollskoðun og við gátum heilsast og byrjað hina eiginlegu rafhjólaferð. Við byrjuðum á að taka tvö hjól úr vagninum og Marchel sýndi okkur hvernig væri best að bera sig að við akstur og notkun tækjanna. Spennan var mikil þegar við lögðum af stað upp Fjarðarheiði; þar kom strax í ljós aflið sem býr í þessum hjólum; Hestöflin eru reyndar ekki nema 104, en togið er heilir 180 Nm.

Það var kalt í veðri en spenningurinn svo mikill að manni varð ekkert kalt. Það hafði snjóað á Fjarðarheiði þessa nótt. Um klukkustund síðar vorum við komin að álveri Fjarða-áls við Reyðarfjörð. Þar var starfsmönnum boðið að skoða hjólin og nokkrir fengu að prufa. Öllum hópnum var svo boðið í mat í hádeginu og mikið spjallað. Meðan á máltíðinn stóð, voru hjólin sett í hleðslu úti á bílaplani og voru þess vegna fullhlaðin og spræk þegar við komum út í rigninguna sem átti eftir að gera okkur lífið leitt þann daginn og næsta. Frá Reyðarfirði var ekið upp á

 Hérað og við gerðum stopp á N1 planinu, hittum nokkra hjólara frá Goðum, ásamt því að hlaða hjólin, því það var ljóst að við þessar aðstæður sem voru þennan dag, var drægnin ekki sú sem við vorum að vonast eftir. Drægnin er uppgefin ca. 120-160 km á hleðslunni, en þá er miðað við ca. 15°C eða meira. Þennan fyrsta dag náði mesti hitinn 8°C. Við ókum sem leið liggur eftir Hringveginum, stoppuðum á Skjöldólfsstöðum og hlóðum alveg í drep þar, því ég taldi öruggt að við myndum ekki ná óhlaðnir á næstu opinberu hleðslustöð í við Fosshótel í Mývatnssveit, en sá leggur er 117km. Af þeim sökum var ég búin að ná tali af Villa í Möðrudal á Fjöllum og fá vilyrði fyrir hleðslu hjá honum. Sú vegalengd er ekki nema 58km, en hækkunin ca. 350 metrar. Þetta er sem sagt allt upp í móti, Kári blés beint í fangið og hitastigið fór niður í 2°C. Ég rétt náði í Möðrudal á mínu hjóli, en Kristján átti smá inni. Eftir hleðslu Í Möðrudal var haldið áleiðis að Fosshóteli við norðanvert Mývatn. Sá leggur er 63 km og var ekinn að mestu í norðan hvassviðri, myrkri, rigningu og 2-3 stiga hita. Þetta voru ekki þær hugmyndir sem ég hafði haft um skemmtilegan hjólatúr. Þegar við komum að Fosshóteli í Mývatnssveit var stungið í samband og haldið áfram um leið og hleðslan var komin. Síðasti leggurinn var í svartamyrkri, ausandi rigningu og hitinn fór niður undir frostmark. Eini ljósi punkturinn við þennan legg var að hann var tiltölulega stuttur, allur undan fæti og maður var farinn að sjá rúmið í hillingum og þarna var rafmagnið ekki sparað. Þegar klukkan var að verða eitt um nóttina, komumst við með hjólin í hleðslu, gallar, skór og hjálmar fóru í þurrk og við sjálfir í bælið eftir heita sturtu.

Að morgni föstudagsins var ausandi rigning, hiti 8°C en nánast logn. Eftir morgunmat fórum við með hjólin og bílana á stæði hjá Orkunni og stilltum upp fyrir sýningu dagsins, sem var haldin í samstarfi við Náttfara. Það var mikið rennerí af fólki og margir mjög áhugasamir um hjólin og mest hissa voru menn á því að þau skyldu líta út eins og mótorhjól; ég veit svo sem ekki hvaða hugmyndir menn höfðu um útlitið. Ekki voru nú allir trúaðir á að rafhjól ættu nokkra framtíð fyrir sér og var mér gerð skýr grein fyrir þeirri skoðun eins gestanna. Þ

að komu margir gestir þennan dag og við skiptumst á skoðunum við marga, bæði hjólafólk og aðra áhugasama vegfarendur íslenska sem erlenda. Seinnipart dags var haldið til Akureyrar og gist þar.

Á laugardeginum var morgninum var eytt í myndatökur. Klukkan 14 var svo opnuð sýning á hjólunum við Mótorhjólasafnið, í samvinnu við Tíuna. Þangað mættu margir og þótti mörgun nokkuð til koma, en allnokkrir fengu að prófa hjólin og sumir voru yfir sig hrifnir, meðan aðrir voru meira til baka í fögnuði sínum. Sýningin þóttist takast mjög vel og óhætt er að segja að eitt hjól hafi vakið mesta athygli, kannski ekki fyrir fegurð, en þó fyrir sérstætt útlit, en það er hið fagurgræna Johammer. Margir sem á það settust brostu sínu breiðasta.

Að kvöldi dags voru hjólin hlaðin og vegna drægnikvíða sem hafði gert vart við, fórum við með hjólin í Þelamerkurskóla, þar sem þeim var stungið í samband og geymd þar yfir nóttina.

Þegar við fórum á fætur, eldsnemma, á sunnudagsmorgni, var haldið rakleiðis í Þelamörk, hjólin tekin úr hleðslu og ekið beinustu leið í Varmahlíð, en þar var fyrsta hleðsla dagsins, drukkinn kaffisopi og undirritaður teipaði saman regngallann, sem var örlítið farinn að gefa sig. Áfram var haldið og næsta stopp var Blönduós þar sem enn var hlaðið og því næst var stefnan tekin í Staðarskála þar sem öllum farartækjum var stungið í samband. Ekið var sem leið liggur fram Hrútafjörð og upp og yfir Holtavörðuheiði, út Norðurárdal og ekki stoppað fyrr en á N1 í Borgarnesi, en þar var hjólunum stungið samband. Því næst var haldið í Samgöngusafnið í Brokey þar sem Raftar tóku vel á móti hópnum, sem og gestum og gangandi. Mættur var á staðinn blaðamaður einn, kallaður Liklegur. Hann fékk lánað eitt hjól og tók góðan rúnt á því og kom skælbrosandi til baka. Ég er samt ekki viss um að hann sé full-sannfærður, en við fengum góða umfjöllun í Bændablaðinu.

Frá Borgarnesi var haldið rakleiðis suður í Kapelluhraun í Hafnarfirði, en þar skildi spyrnt við bensínhjól. Marchel valdi öflugasta hjólið úr kerrunni (145 hö/215 Nm) og mótherjinn var ekki af minni gerðinni; Suzuki Haybusa. Skemmst er frá því að segja að frá byrjunarlínu, fyrstu 200 metrana, var harla lítill munur á milli hjóla, en það var sem rafhjólið kæmist ekki hraðar og Hayabusan stakk af og var langt á undan í mark. Reynt var þrisvar sinnum, en alltaf var Hayabusan fljótari. Það er gaman að segja frá því, vegna þess hversu lítið heyrist í rafhjólinu, gat maður hlustað á vælið í afturdekki Hayabusunnar brautina á enda.

Seinnipart mánudagsins gerðum við okkur klár fyrir málfund sem haldinn var hjá ON að Bæjarhálsi. Efni fundarins var ferðalagið, orkuskipti, net hleðslustöðva og almennar fyrirspurnir til hópsins. Að afloknum fundi svöruðum ég og Kristján spurningum fréttamanns Stöðvar 2, í beinni

útsendingu. Einnig voru útvarpsviðtöl við okkur meðan á ferðalaginu stóð, oftast í morgunútvarpi, bæði á Rás 2 og Bylgjunni. Þegar þessu öllu var lokið var stefnan sett á Selfoss, þar sem við hittum Postula, sýndum hjólin og spjölluðum. Þar kom einnig blaðamaður frá Sunnlenska og tók viðtal við Kristján.

Eftir vel úti látinn morgunverð á Selfossi gerðum við klárt til brottfarar. Fyrsta stopp var á Hvolsvelli, en þar var hlaðið. Næst var stoppað og hlaðið í Vík í Mýrdal og þar á eftir á Klaustri. Eftir hádegishlé var ekið sem leið liggur á þjóðvegi 1 að Jökulsárlóni, en þar er einmitt hleðslustöð sem við notuðum. Næst var stoppað og hlaðið í Nesjum. Þaðan lá leiðin í Lón og þar sem við gistum í sumarbústað. Ekki var rafkerfi hússins til neinna stórræða, en þó nóg til að hlaða hjólin auðveldlega og gefa Teslunni smá orku í næsta legg. Þarna var farið að hlýna og rafhlöðurnar farnar að standa sig mun betur sem gerði það að verkum að drægnikvíðinn var í algjöru lágmarki.

Á miðvikudagsmorgni var farið rólega af stað, enda næsti leggur ekki langur og tíminn notaður í kvikmyndatöku, mikið til úr drónum. Við komum á Djúpavog um hádegisbil, settum tækin í samband, borðuðum og nutum veðursins, sem var með því besta í ferðinni. Áfram var haldið um Berufjarðarströnd, Breiðdal og stoppað á Stöðvarfirði til að hlaða. Þaðan var stefnan tekin í náttstað á Reyðarfirði. Þetta var seinasti heili dagur hópsins saman og nutum við þess að dóla okkur áfram, stoppa á áhugaverðum stöðum, taka myndir, drekka kaffi og spjalla. Oft var það þannig að þegar við vorum að hlaða hjólin, kom fólk og spurði hvað við værum að gera. Stutta svarið var náttúrulega að við værum að hlaða hjólin, en þá rak fólk upp stór augu og sagði; já, en þetta lítur út eins og venjulegt mótorhjól ! Það voru nefnilega svo margir sem áttuðu sig ekki á því að hjólin væru rafknúin fyrr en þeir sáu þau í sambandi við hleðslustöð, nú eða heyrðu ekkert í þeim þegar ekið var fram hjá.

Að morgni fimmtudags var haldið af stað sem leið liggur frá Reyðarfirði, yfir Fagradal um Hérað, yfir Fjarðarheiði niður til Seyðisfjarðar. Þegar búið var að ganga frá hjólunum í vagninn, kvöddum við Marchel og Ingrid, þökkuðum þeim fyrir frábæra samveru og óskuðum þeim góðrar ferðar. Þau sigldu síðan beint til Danmerkur.

Hlaðið í 28 skipti, sem þýðir að meðaltalsakstur milli hleðsla hefur verið um 60 km. Þetta gefur ekki rétta mynd af drægninni, þar sem hún fór frá því að vera 65km upp i 130km, en fyrsta reglan sem við lærðum, var sú að það fyrsta sem maður gerið þegar maður stoppar hjólið, er að stinga því í samband við hleðslu, svo getur maður tekið af sér vettlinga og hjálm. Hjólin voru hlaðin án tillits til stöðu rafhlöðunnar. Hringaksturinn var um 1700 kílómetrar.

 

www.sniglar.is

www.on.is

www.electricmotorcycles.nl

www.hringfarinn.is

www.smyrilline.is