Sonum Ólafs Arnar tókst heldur betur að koma föður sínum á óvart þegar þeir færðu honum gamla mótorhjólið hans í afmælisgjöf. Kristín Heiða Kristinsdóttir heimsótti  eigandann sem rifjaði upp ævintýraár og rómantík á hjóli.

Ég trúði ekki mínum eigin augum. Og ég varð alveg orðlaus, sem gerist ekki oft. Algjörlega kjaftstopp,“ segir Ólafur Örn Haraldsson um það þegar synir hans færðu honum á dögunum, í sextugsafmælisgjöf, gamla mótorhjólið sem hann hafði átt frá átján ára aldri til tuttugu og fjögurra. „Þeir voru að halda ræðu í veislunni um það hvað pabbi þeirra hefði verið svalur á sínum yngri árum þeysandi um á mótorfáki, og í þeim töluðu orðum kváðu við drunur miklar og maður kom á hjólinu akandi inn í salinn.

Þetta var ótrúlegt augnablik og hörðustu naglar fengu tár í augun,“ segir Ólafur sem þekkti hjólið strax. „Ég er alveg í skýjunum og fyrstu dagana eftir afmælið var ég alltaf að skreppa út í bílskúr til þess að skoða hjólið og sannfæra sjálfan mig um það væri raunverulega komið í mínar hendur eftir öll þessi ár.“

Kvöddust með tárum
Ólafur segist aðeins hafa átt hjólið í fimm ár en það hafi verið sérlega ævintýralegt tímabil í lífi hans. „Þetta hjól var tákn um frelsi, áræði og rómantík. Enda man ég að þegar ég seldi það, þá dauðsá ég eftir því og mér fannst að ákveðnum kafla í lífi mínu væri að ljúka.“ Ólafur segir hjólið tengjast tilhugalífi hans og eiginkonunnar Sigrúnar Richter. „Við vorum kærustupar vorið  1966 þegar við sigldum með Gullfossi til Edinborgar þar sem hjólið átti að bíða mín en ég fékk það svo afhent í Danmörku. Sigrún ætlaði að vera sumarlangt í tungumálaskóla á Englandi en ég ætlaði að nema þýska tungu í Þýskalandi. Við kvöddumst með tárum í Edinborg og hittumst ekki aftur fyrr en að hausti.“

Virðing hússins var í veði
„Ég keyrði einn á þessu yndislega nýja mótorhjóli suður Þýskaland þar sem ég dvaldi allt sumarið. Ég þvældist víða á hjólinu um Evrópu, fór til Frakklands, Austurríkis og Ítalíu. Á þessum tíma var það harla sjaldgæft að 18 ára unglingur flakkaði einn um útlönd á mótorhjóli og hjólið vakti hvarvetna mikla athygli og ég var náttúrlega svakalega svalur,“ segir Ólafur og hlær en að hausti sótti hann svo Sigrúnu til Englands. „Ég ók þangað á hjólinu á tuttugu og þremur tímum samfleytt. Þegar þangað kom, sem var um miðja nótt, var engin leið að komast inn á stelpuvistina þar sem hún bjó, því virðing hússins var í veði. Ég svaf því bara á ströndinni. En við stungum síðan af og fórum í nokkurra daga rómantískt tjaldferðalag á hjólinu. Að því loknu fór ég til Matta bróður míns sem var við nám í Cambridge og hafði líka keypt sér mótorhjól um vorið. Við ókum saman um England og Skotland og sigldum svo heim með Gullfossi. Þetta var ógleymanlegt sumar.“ Næstu tvö sumur, 1967 og 1968, voru ekki síður eftirminnileg, en þá var Ólafur skálavörður í Hvítárnesi, ferðamannaskála sem stendur við Hvítárvatn og þar bjó hann einsamall. „Þá þvældist ég á hjólinu um Kjöl og ég óð margsinnis með það yfir Sandá, jafnvel í myrkri og vondu veðri.“

Ég þvældist víða á hjólinu um Evrópu, fór til
Frakklands, Austurríkis og Ítalíu. Á þessum 
tíma var það harla sjaldgæft að 18 ára 
unglingur flakkaði einn um útlönd á mótorhjóli.

Sumarið 1966 Ólafur á flakki sínu hjá Lorelei-klettinum við Rínarfljót.

Kúlið fór með hjólinu
Síðan tók alvara lífsins við og þau Sigrún giftu sig 1969. „Hjólið var okkar heimilisfarartæki þar til hún varð barnshafandi að fyrsta barni okkar, Haraldi Erni, árið 1971. Þá seldi ég hjólið og við keyptum okkur Volkswagen og ég verð að játa að við það tapaði ég heldur betur „kúlinu“.“ Ólafur frétti svo ekkert af hjólinu fyrr en rúmum tuttugu árum síðar þegar hann rak augun í það á Þingvöllum árið 1993. „Ég spjallaði aðeins við eigandann, Auðun Jónsson, sem sagði mér að hann hefði keypti hjólið í heldur bágbornu ástandi og að það hefði til dæmis hangið uppi á
skemmtistaðnum Tunglinu við Lækjargötu. Hann gerði hjólið upp og seldi það seinna feðgunum Ragnari Gunnarssyni og Ingibergi syni hans. Strákarnir mínir keyptu það síðan af þeim feðgum. Ég er afskaplega þakklátur þeim að hafa sýnt sögu hjólsins skilning og viljað selja sonum mínum það og eins er ég þakklátur öllum þeim sem björguðu hjólinu, gerðu það upp og komu í veg fyrir að það lenti á haugunum.“ Ólafur segir það makalausa tilviljun að hann hafi hringt í þáverandi eiganda klukkutíma eftir að synir hans höfðu samband við hann til að
fala af honum hjólið. „En sem betur fór tók hann þátt í leiknum og passaði sig á að láta ekkert uppi. Hann sagði að það væri ekki falt og ég sætti mig við að sennilega myndi ég aldrei eignast þetta hjól aftur.“

Morgunblaðið/RAX  9.10.2007