Sjáumst í Valhöll (2003)

ljósmyndir: Spessi

 

Ég hætti að hjóla fyrir þremur árum,“ segir Trukkurinn. Maðurinn sem stendur við hliðina á mér er með stutt ljóst hár, skær blá augu og frísklegan roða í kinnum. Hann er klæddur í leðurvesti með Óskabörn Óðinsmerki saumað á bakið. „Ég hætti eftir að ég keyrði hjólið mitt inn í hliðina á lítilli rútu.“ Trukkurinn eyddi þremur dögum á spítala, missti sjónina tímabundið, braut sjö tennur og mölbraut á sér vinstri hnéskelina í slysinu.

„En veistu hvað, við eigum okkur allir gælunöfn,“ hrópar hann til mín og brosir breitt. Daður hans við dauðann er greinilega mun minna spennandi umræðuefni í hans augum en viðurnefni þeirra félaganna. Trukksnafnið, útskýrir hann, kom til vegna þess að hann átti alltaf stærsta bílinn, stærsta hjólið þar til það fór í spað, og svo á hann líka vörubílafyrirtæki í Reykjavík.
„Svo þekkir þú auðvitað Elvis,“ segir hann og bendir. Það er einn af forsetum félagsins og sá sem vísaði mér í gegnum símann leiðina að hátíðarsvæðinu, sem er eyðibýli við Suðurströndina. Elvis nikkar til mín og hverfur svo inn í eldhúsið sem hefur verið hróflað upp í gamla gripahúsinu. Það hafði kostað mig diplómatískar samræður að fá samþykki fyrir því að koma á hátíðina. Óskabörnum Óðins hefur ekki alltaf fundist fjölmiðlar hafa réttan skilning á afstöðu þeirra til lífsins.
„Þetta er svo Púki,” segir Trukkurinn þegar gult torfærumótorhjól æðir framhjá okkur með ökumanninum standandi á öðrum fæti á hnakkinum.

 

ÞEIR ÚTVÖLDU

Það fær ekki hver sem er aðgang í félagið,“ segir Minkurinn, einn af stofnendum Óskabarnanna. Minkurinn fékk sitt viðurnefni þegar gömul kærasta hans gaf honum minkakraga því henni fannst hann eiga ýmislegt sameiginlegt með því skæða rándýri. Hann er sá eini af upprunalegu stofnendunum sem eftir er. „Við þurfum að kynnast fólki vel og umgangast það áður en kemur til greina að skoða aðild,“ segir Minkurinn. Í heilt ár þurfa mögulegir kandídatar að þola nákvæma „starfsþjálfun“, sem felst reyndar aðallega í því að mæta í partí og spjalla við félagsmenn. Að árinu loknu er gengið til atkvæða um umsóknina og þá er nóg að einn félagi segi nei, þá er aðild úr sögunni um aldur og eilífð
Sú staðreynd að félagið byggist aðeins á fáeinum útvöldum félögum er eitthvað sem er Óskabörnunum mjög hugleikið. Félagið varð til í mars 1988 á miðjum fundi Sniglanna þegar Minkurinn og tveir félagar hans stóðu upp, tilkynntu að þeir ætluðu að stofna eigið félag og gengu á dyr. Í raun segir merki félagsins alla söguna. Það sýnir mann á mótorhjóli bruna út úr snigilhúsi. Merkingin er augljós; frelsið að vera laus úr Sniglunum. Óskabörnin eru litlar hópsálir. Þar eru það fremur einstaklingshyggja og uppreisnarandi sem svífa yfir vötnum.

Í heilt ár þurfa mögulegir kandidatar að þola nákvæma „starfsþjálfun”,
sem felst reyndar aðallega í því að mæta í partí og spjalla við félagsmenn.
Að árinu loknu er gengið til atkvæða um umsóknina og þó er nóg að einn félagi segi nei,
þá er aðild úr sögunni um aldur og eilífð.

ÞUNN TILVERA

 

„Þegar maður var lítill strákur, ímyndaði maður sér að mótorhjólalífið væri dálítið merkilegt mál,“ öskrar bláeygður víkingur, Kalli að nafni, yfir hávaðann í hljómflutningstækjunum. Miðnætti nálgast og það er hljómsveit að koma sér fyrir í einu horni hlöðunnar sem hýsir veisluna. „En svo, þegar maður kynnist þessu liði áttar maður sig á því að kúltúrinn að baki þessari tilveru er nú frekar þunnur. Það á sér sína eigin tónlist, sem er frekar léleg, og það á sér sína eigin listamenn, og listin er frekar slöpp.“ Eins og svo margir hér í kvöld er Kalli sjálfur mótorhjólamaður. En hann er ekki meðlimur í félaginu. Óskabörn Óðins buðu öðru mótorhjólafólki að mæta og dágóður hópur er kominn til að sýna samstöðu og drekka bjór þeim til samlætis.
Kalli segir að lengi vel hafi hann haldið að þessi „þynnka” einskorðaðist við íslenska mótorhjólaklúbba vegna fámennisins.
„En þetta er eins alls staðar,“ segir hann. „Reyndar tekur íslenskt mótorhjólafólk þennan lífsstíl með meiri stæl en kollegar þeirra í öðrum löndum. Allt þetta lið er í þessu af sönnum áhuga. Gaurarnir hér þurfa bara að vera tveir eða þrír saman einhvers staðar til þess að steyta hnefana upp í loft, öskra og æpa til að láta alla í kring vita að líf þeirra snýst um mótorhjól.“

SPYRNAN

Það er ekki hundi út sigandi en það skiptir engu máli því nú er komið að föstum lið í hátíðarhöldunum; spyrnukeppni á svartri sandströndinni. Jeppar fullir af farþegum með bjór í hönd hafa raðað sér meðfram fimmtíu metra langri brautinni. Fyrir aftan tvær appelsínugular keilur er löng röð af mótorhjólum, sem standa hlið við hlið; ökumenn þeirra albúnir til átaka, leðurklæddir frá hvirfli til ilja. Stemmningin er rafmögnuð, urrandi hjólin vekja greinilega fölskvalausa gleði nærstaddra. Fyrstu tvö hjólin þrykkja af stað og æða eftir ströndinni hlið við hlið. Ég verð að viðurkenna að þetta er dálítið spennandi. Hver ökumaður keppir tvisvar þar til eftir standa tvö hraðskreiðustu hjólin, heimatilbúið þríhjól og gula Fiat torfæruhjólið hans Púka. Þetta er hörkukeppni en á endanum er það Púki sem brunar á undan yfir marklínuna. Áhorfendur hverfa glaðir inn í hlýja jeppana, hefðin hefur verið haldin í heiðri, nú verður sest að snæðingi.

Ég ætla að fara að láta mig hverfa þegar Trukkurinn kallar á mig og segir að ég geti ekki verið þekkt fyrir annað en að borða með þeim. Hann skellir kílói af lambasteik beint af grillinu á diskinn minn og ég geri mitt besta til að vinna á skepnunni með plasthnífapörunum. Ég átta mig á því að það verður dálítið erfitt að segja bless við þessa gestrisnu kappa.
Þrátt fyrir nafnið þá snýst félagsstarf Óskabarna Óðins ekki sérstaklega um iðkun ásatrúar, en félagið sækir þó hugmyndafræði sína til norrænu goðana. Herskár og höfðinglegur bragur Óðins er þeirra fyrirmynd eins og kemur kannski best fram í þessum texta á einu merkja félagsins:

Maður hefur þó á tilfinningunni að ef þessi hópur kæmist þangað að leiðarlokum yrði meira um hópfaðmlög en bardaga og svall.

Ský 1.8.2003